ใครที่มีของรักหรือคนรัก มักมี ห่วง และหวง แต่ก็ควรมีพอเหมาะ ถ้ามีมากไปจะเป็นทุกข์มาก
          ลักษณะของความห่วงนี้มีหลายแบบ เช่น

          1.ห่วงใย มักไม่หนักหนานัก เป็นความปรารถนาดีที่ควรมีต่อกัน
          2.ห่วงกังวล เริ่มไม่ดีแล้ว ผู้ห่วงจะมีความคาดหวังมากเกินไป อยากให้ทุกอย่างเกิดขึ้นดีที่สุดกับคนที่ตนห่วง และกลัวว่าจะไม่ได้ดังใจนึก คนที่ห่วงกังวลจะทุกข์เพราะความคาดหวังที่มากไป และกลัวว่าจะไม่ได้ดังใจนึกนี่แหละ
          3.ห่วงหาอาทร อาลัยอาวรณ์ยืดเยื้อ มักเป็นลักษณะของคนรักยามจะจากกัน ความเข้มข้น สูงกว่าความห่วงใย
          4.ห่วงเสน่หา เมื่อได้ลิ้มรสความเสน่หาของคนรักแล้วเริ่มติดใจ อยากได้อีก จึงห่วงคนรักแบบอยากได้ความรักและความเสน่หาด้วย
          5.ห่วงสวาท มีความเข้มข้นมากกว่าห่วงเสน่หา เป็นความติดใจรสกามารมณ์ (รสสวาท) จากคนรัก และจะรุนแรงกว่าห่วงเสน่หา เพราะอยากเอาชนะใจคู่รักและคนอื่นที่อาจมาจีบคนรัก
          6.หวง เป็นห่วงแบบหลงผิด คิดเอาเองว่าตัวเองเป็นเจ้าของคนรักหรือสิ่งรักนั้น เขาจะทำอะไรหรือคบใครก็ไม่พอใจ อยากไปจำกัดสิทธิ์ของเขา โดยอ้างว่าเพราะรักจึงหวง พวกนี้อาจติดใจในรสสวาทหรือเสน่หามากๆ เข้าแล้ว
          คนที่มีความหวงจะเกิดความทุกข์ที่สุด เพราะเป็นความหลงผิด จินตนาการผิด คนถูกหวงก็ทุกข์เพราะอาจถูกทำร้ายได้ง่ายๆ
          บางคนที่มีความหวงมากๆ อาจเข้าข่ายโรคจิตเภทชนิดระแวง อาจทำร้ายคนรักได้
          ทั้งห่วงและหวงนี้ ไม่ดีทั้งนั้นพออนุโลมได้ก็แต่ห่วงใย (ที่ไม่มากนัก) และห่วงเสน่หา (ที่ไม่มากนัก) เอาแต่พองามก็พอ
          เมื่อเป็นคู่รัก คนรักกันแล้ว อยากให้ความรักอยู่กันยืนนาน ต้องมีความเชื่อใจ ไว้วางใจกันว่าเขาไม่นอกใจ จะทำให้คุณไม่ห่วงและหวงคนรักมากไป เพราะแทนที่ความรักจะเติบโตงดงาม กลับทำให้ความรักหมดสิ้นได้ง่าย
          ระวังอย่าให้เกิดความห่วงหรือหวงมากๆ เพราะเป็นอันตรายต่อความรักของคุณแน่ๆ
          และถ้าห่วงมาก-หวงมาก อาจเข้าข่ายเป็นโรคจิต-ประสาทได้