หากเราเงี่ยหูฟังเสียงรอบข้าง จะได้ยินการเรียกร้องเรื่องเวลาให้แก่ครอบครัวอยู่เสมอข้อสรุปที่ว่า เมื่อครอบครัวอ่อนแอ ลูกหลานว้าเหว่กลับมาพบบ้านที่ว่างเปล่า ไม่มีผู้ใหญ่พ่อแม่สั่งสอนหรือสนทนากับลูกทางโทรศัพท์มือถือ

          กว่าพ่อแม่จะกลับบ้านลูกก็หลับไปแล้ว ตื่นมาอีกทีลูกต้องรีบเร่งไปโรงเรียน

          แทบไม่รู้จักกันในรายละเอียดของชีวิตในโลกแบบนี้มีข้อสรุปให้ได้ฟังเสมอว่า เด็กจะถูกชักนำไปในทางหลงผิดได้ง่ายๆ

          แต่ในโลกของมนุษย์เงินเดือน หรือแม้กระทั่งนักธุรกิจ เกือบร้อยทั้งร้อย เมื่อมีครอบครัวแล้วหนีไม่พ้นที่จะต้องเจอสภาพแบบนี้

          ยิ่งชีวิตมีความก้าวหน้าในอาชีพการทำงานมากเท่าไร เวลาที่จะให้กับครอบครัวก็น้อยลงตามนั้นเพราะเมื่อมีตำแหน่งหน้าที่ที่สูงขึ้น หมายถึงความรับผิดชอบในงานสังคม ทั้งกับคนในบริษัทและนอกบริษัทสูงขึ้นด้วย

          จะทำตัวเป็นคนคับแคบ ตกเย็นกลับบ้านไม่ได้ เพราะนั่นไม่ใช่เส้นทางของผู้ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน

          สังคมเมื่อเต็มไปด้วยครอบครัวที่ปล่อยให้เด็กว้าเหว่จัดการชีวิตไปตามยถากรรม ย่อมเป็นสังคมที่น่ากังวล

          จึงเกิดการรณรงค์ให้ช่วยกันดูแลครอบครัวให้เข้มแข็ง

          แต่จะทำอย่างไร เมื่อโลกยุคนี้ทั้งพ่อทั้งแม่จะต้องออกไปทำงานนอกบ้าน จึงจะเป็นครอบครัวที่มีกินมีใช้

          เหมือนเสียงเรียกร้องกับความเป็นจริงเดินสวนทางกันอยู่ตลอด

          ที่ควรจะเป็นกับที่เป็นจริงไม่มีทางที่จะเดินร่วมทางเดียวกันได้

          แต่นั่นไม่เสมอไปมีบางครอบครัวคิดใหม่พ่อเงินเดือน 20,000 บาท แม่เงินเดือน 15,000 บาท

          รวมแล้ว 35,000 บาทการทำงานสองคนมีรายได้มากกว่าก็จริง แต่รายจ่ายต้องเพิ่มขึ้นด้วย มีสารพัดเรื่องตามมากับรายได้ที่เพิ่มขึ้น ค่าเสื้อผ้า ค่างานสังคม ค่าเดินทาง ค่าใช้จ่ายอื่นๆ สารพัด แม้แต่เรื่องภาษี

          หรือกระทั่งรายจ่ายที่ต้องให้กับลูกเพิ่มขึ้น เพื่อทดแทนความรู้สึกผิดในใจที่ไม่ได้ดูแล อาจจะเป็นเงินหรือข้าวของเครื่องใช้ ให้เพื่อแสดงให้เห็นความรักความผูกพัน ความรับผิดชอบ

          บางครอบครัวจึงคิดใหม่ว่า ทำงานคนเดียวแม้รายได้จะลดลง แต่รายจ่ายก็ลดลงไปไม่น้อย

          แม้จะยังมีส่วนต่างแต่เมื่อแลกกับการสร้างความอบอุ่นให้ครอบครัว

          คิดสะระตะแล้ว ก็คุ้มที่จะแลก

          แต่นั่นเป็นเรื่องของการเอาอนาคตครอบครัวเป็นตัวตั้ง เมื่อเงินที่มามากขึ้นไม่คุ้มกับการทำให้ครอบครัวอ่อนแอ ก็เลือกที่จะรับน้อยลง แล้วมาจัดการกับเรื่องรายจ่าย

          เพียงทว่าครอบครัวที่เป็นอย่างนั้นมีน้อยมากเพราะสังคมประเทศเราให้เกียรติ ให้ราคากับชีวิตนอกบ้าน

          ให้ราคากับคนทำงานนอกบ้าน คนที่เป็น "แม่บ้าน"จึงรู้สึกว่าไม่มีศักดิ์ศรี ไม่มีความภาคภูมิใจในชีวิต

          ยิ่งยุคที่สิทธิสตรีเป็นเรื่องที่เรียกร้องกันมากมายผู้หญิงเก่งถูกผูกขาดไว้ให้กับผู้หญิงที่ทำงานบริหารได้เคียงบ่าเคียงไหล่กับผู้ชาย

          ไม่เหลือพื้นที่ผู้หญิงเก่ง ไว้ให้ "แม่บ้านที่เลี้ยงลูกให้เติบโตอย่างมีอนาคตที่ดี"

          ประเทศเราจึงมี "ผู้หญิงเก่ง" เต็มไปหมดแต่ "แม่ที่รอให้ความอบอุ่นลูกอยู่ที่บ้าน" ลดน้อยลงทุกที