หลายคนอาจเคยสงสัยและเข้าใจว่าผิวหนังบริเวณปลายนิ้วที่เหี่ยวย่นหลังการแช่น้ำเป็นเวลานานๆ นั้นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะการขยายตัวของผิวหนังจากการแช่น้ำ แต่เราอาจต้องเปิดพื้นที่ความรู้ดังกล่าวใหม่อีกครั้ง หลังนักวิทยาศาสตร์จากมหาวิทยาลัยนิวคาสเซิล เมืองนิวคาสเซิล ประเทศอังกฤษ ได้พยายามวิจัยเพื่อค้นหาคำตอบ และพบว่านิ้วที่ย่นราวกับผิวลูกพรุนนั้นอาจเป็นวิวัฒนาการของบรรพบุรุษมนุษย์ที่พัฒนาให้ช่วยในการหาอาหารในที่ชุ่มน้ำ
          โรยัลโซไซตีเจอร์นัล ไบโอโลจีเล็ทเทอร์ส ได้ตีพิมพ์ผลการทดลองซึ่งใช้อาสาสมัครที่มีนิ้วย่นหลังแช่น้ำ และผู้ที่มีนิ้วปกติหยิบลูกแก้วจากถังใส่น้ำด้วยมือเดียวออกไปยังพาชนะอีกใบหนึ่ง ซึ่งผลปรากฏว่า อาสาสมัครที่มีนิ้วย่นสามารถทำสำเร็จได้เร็วกว่าผู้ที่มีนิ้วเรียบปกติ นอกจากนี้ยังพบว่านิ้วที่ย่นไม่มีข้อได้เปรียบอะไรในการเคลื่อนย้ายวัตถุที่แห้ง จึงสรุปได้ว่านิ้วที่เหี่ยวย่นมีหน้าที่เฉพาะเจาะจงในการช่วยให้การสัมผัสวัตถุที่เปียกทำได้ดีขึ้น นอกจากนี้ นักวิทยาศาสตร์ยังพบว่าผิวหนังที่ยับย่นดังกล่าวเกิดจากเส้นเลือดที่หดตัวตอบสนองต่อการแช่น้ำ สั่งการโดยระบบประสาทซิมพาเทติก หนึ่งในระบบประสาทอัตโนมัตของร่างกายมนุษย์ที่จะตอบสนองอัตโนมัติต่อสิ่งเร้าเพื่อความอยู่รอด ดอกเตอร์ทอม สมัลเดอร์ จากศูนย์พฤติกรรมและวิวัฒนาการของเมืองนิวคาสเซิล ระบุว่า การทดลองดังกล่าวเป็นการทดสอบ สมติฐานแรก และสิ่งที่จะต้องทำต่อไปคือ หาคำอธิบายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างผิวสัมผัสของนิ้วที่ย่นกับวัตถุที่เปียกชื้น ทั้งนี้ ผลการทดลองดังกล่าวอาจเป็นคำอธิบายได้ถึงวิวัฒนาการของผิวหนังปลายนิ้วมือที่พัฒนาขึ้นเพื่อการอยู่รอด มนุษย์