การที่สำนักงานปรมาณูเพื่อสันติ ได้ออกใบอนุญาตให้บริษัทชลัมเบอร์เจอร์ โอเวอร์ซีส เอส เอ จำกัด (Schlumberger Over Seas S.A Limited) ให้นำวัตถุกัมมันตรังสีไว้ในกลางใจเมืองสงขลาได้ เรื่องดังกล่าวถูกปิดเป็นความลับ ประชาชนที่อยู่ในละแวกใกล้เคียงต่างไม่ระแคะระคายมาก่อน เพราะมีการเช่าที่สร้างกำแพงล้อมรอบไม่สามารถมองเห็นพื้นที่ข้างในได้
          จนเมื่อมีกิจกรรมการขุดเจาะน้ำมันชายฝั่งของจังหวัดสงขลาการวิ่งเข้าวิ่งออกของรถบรรทุก ทำให้ประชาชนเริ่มเอะใจ และเมื่อสถานีโทรทัศน์ช่อง 9 อสมท ได้เข้าไปทำข่าว ทำให้คนสงขลาทั้งเมืองตกตะลึงว่า วันนี้มหันตภัยสารกัมมันตรังสีร้ายแรง อยู่ริมรั้วชายคาบ้านของเขานั่นเอง
          บริษัทได้แจ้งการครอบครองสารกัมมันตรังสีที่ร้ายแรงจำพวกโคบอลต์ 60 CO-60, CS-137, TH-232, BA-133, AN-241 รวม 77 รายการ ซึ่งสำนักงานปรมาณูเพื่อสันติได้อนุญาตไว้ ตั้งแต่ 24 ธ.ค. 54-23 ธ.ค. 56 โดยอนุญาตให้บริษัทเก็บสารกัมมันตรังสีต่างๆ ดังกล่าวเก็บไว้ที่บ้านเลขที่ 30 ถ.ไทรงามต.บ่อยาง อ.เมือง จ.สงขลา ซึ่งอยู่ติดถนนไทรงาม (ด้านหน้า) และถนนไชยา (ด้านหลัง) รอบๆ พื้นที่บ้านหลังดังกล่าวเป็นชุมชนเมืองหนาแน่น ห่างจากตัวศาลากลาง 120 เมตรห่างจากจวนผู้ว่าราชการจังหวัดสงขลา 150 เมตร มีสถานศึกษาที่อยู่ในบริเวณดังกล่าวด้วยคือโรงเรียนมหาวชิราวุธ โรงเรียนวรนารีเฉลิมและโรงเรียนอนุบาลจุลสมัย ที่มีเยาวชนใช้ชีวิตในสถานการศึกษาดังกล่าวเกือบหมื่นชีวิต
          อย่างที่ทราบกันโดยทั่วไปว่าสารกัมมันตรังสีมีทั้งคุณและโทษต่อชีวิตมนุษย์ แต่สารกัมมันตรังสีส่วนใหญ่เป็นโทษและมีอันตราย เช่น รังสีแกมมา มีอำนาจการทะลุทะลวงมากและสามารถทำลายเนื้อเยื่อของร่างกายได้ รังสีแอลฟาและรังสีเบต้าเป็นรังสีที่มีอานุภาพสามารถทำลายเนื้อเยื่อ รังสีเอ็กซ์ สามารถปล่อยประจุไฟฟ้าแรงสูงในที่สุญญากาศ อันตรายอาจจะเกิดขึ้นถ้าหากรังสีเอ็กซ์รั่วไหลออกจากเครื่องมือและออกสู่บรรยากาศการสัมผัสกับรังสีเอ็กซ์มากเกินไป จะเกิดโรคผิวหนัง ถ้าสัมผัสไปนานๆ เข้า กระดูกก็จะถูกทำลาย เป็นต้น
          มีการศึกษาการนำสารกัมมันตรังสีมาใช้หลักๆ อยู่ 5 ด้านคือในด้านธรณีวิทยา มีการใช้ C-14 คำนวณหาอายุของวัตถุโบราณหรืออายุของซากดึกดำบรรพ์ ด้านการแพทย์ใช้รักษาโรคมะเร็งในการรักษาโรคมะเร็งบางชนิด กระทำได้โดยการฉายรังสีแกมมาที่ได้จากโคบอลต์-60 เข้าไปทำลายเซลล์มะเร็ง ผู้ป่วยที่เป็นมะเร็งในระยะแรกสามารถรักษาให้หายขาดได้
          แล้วยังใช้โซเดียม-24 ที่อยู่ในรูปของ NaCl ฉีดเข้าไปในเส้นเลือด เพื่อตรวจการไหลเวียนของโลหิต โดย โซเดียม-24 จะสลายให้รังสีเบตาซึ่งสามารถตรวจวัดได้ และสามารถบอกได้ว่ามีการตีบตันของเส้นเลือดหรือไม่
          ด้านเกษตรกรรม มีการใช้ธาตุกัมมันตรังสีติดตามระยะเวลาการหมุนเวียนแร่ธาตุในพืช โดยเริ่มต้นจากการดูดซึมที่รากจนกระทั่งถึงการคายออกที่ใบ หรือใช้ศึกษาความต้องการแร่ธาตุของพืช
          ด้านอุตสาหกรรม ในอุตสาหกรรมการผลิตแผ่นโลหะ จะใช้ประโยชน์จากกัมมันตภาพรังสีในการควบคุมการรีดแผ่นโลหะ เพื่อให้ได้ความหนาสม่ำเสมอตลอดแผ่น โดยใช้รังสีเบตายิงผ่านแนวตั้งฉากกับแผ่นโลหะที่รีดแล้ว แล้ววัดปริมาณรังสีที่ทะลุผ่านแผ่นโลหะออกมาด้วยเครื่องวัดรังสี ถ้าความหนาของแผ่นโลหะที่รีดแล้วผิดไปจากความหนาที่ตั้งไว้ เครื่องวัดรังสีจะส่งสัญญาณไปควบคุมความหนา โดยสั่งให้มอเตอร์กดหรือผ่อนลูกกลิ้ง เพื่อให้ได้ความหนาตามและทางด้านการทหารใช้เรเดียม Ra,ยูเรเนียม U-235,238 ทำอาวุธนิวเคลียร์และใช้ยูเรเนียม U เป็นเชื้อเพลิงในเรือรบ เรือดำน้ำ เป็นต้น
          หลายคนอาจจะสงสัยว่าบริษัทดังกล่าวเอาสารกัมมันตรังสีมาทำอะไร คำตอบก็คือสารกัมมันตรังสีต่างๆ ดังกล่าวเป็นส่วน
          หนึ่งของการเชื่อมต่อท่อส่งน้ำมันหรือแก๊ส ซึ่งจำเป็นต้องตรวจสอบความเรียบร้อยในการเชื่อมต่อโลหะ เพื่อต้องการดูว่าการเชื่อมต่อนั้นเหนียวแน่นดีหรือไม่
          วิธีการตรวจสอบก็ทำโดยใช้รังสีแกมมาหรือรังสีเอ็กซ์ ยิงผ่านบริเวณการเชื่อมต่อ ซึ่งอีกด้านก็ใช้ฟิล์มมารับรังสีแกมมาหรือรังสีเอ็กซ์ ที่ทะลุผ่านออกมา ภาพการเชื่อมต่อที่ปรากฏบนฟิล์มจะสามารถบอกได้ว่าการเชื่อมต่อนั้นเรียบร้อยหรือไม่
          วันนี้แหล่งน้ำมันของชาติในพื้นที่ชายฝั่งของสงขลา ถูกให้สัมปทานแก่บริษัทนิวคอสตอล(ซึ่งปัจจุบันเปลี่ยนชื่อเป็น ซีอีซีอินเตอร์เนชั่นแนล ลิมิเต็ด (สาขาประเทศไทย))ในสมัย นพ.พรหมินทร์ เลิศสุริย์เดช เป็น รมว.พลังงาน ในสมัยอดีตนายกรัฐมนตรีทักษิณ ชินวัตร เป็นผู้เซ็นให้สัมปทาน
          บริษัทดังกล่าวจดทะเบียนที่เกาะเคย์แมน ที่ไม่เปิดเผยผู้ถือหุ้นและมาตั้งบริษัทลูกในเมืองไทย ใช้เงื่อนไขกฎหมายการปิโตรเลียมที่ล้าสมัยที่ให้ผลตอบแทนแก่ประเทศชาติเพียงน้อยนิด
          วันนี้บริษัทนี้ ยังท้าทายนำเอาสารกัมมันตรังสีอันร้ายแรงที่ใช้ในกระบวนการขุดเจาะน้ำมัน มาตั้งไว้ใจกลางเมืองสงขลาที่แวดล้อมไปด้วยชุมชน เยาวชนในสถานศึกษา ผมคิดว่ามันชักจะหยามกันมากเกินไปเสียแล้วครับ