เมื่อวันที่ 19 มีนาคม ที่โรงแรมดุสิตธานี นพ.สำลี เปลี่ยนบางช้าง ผู้อำนวยการองค์การอนามัยโลกประจำภาคพื้นเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ กล่าวในการประชุมสมาชิกรัฐสภาจากประเทศสมาชิกในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ 11 ประเทศ อาทิ ไทย พม่า ลาว กัมพูชา ศรีลังกา อินเดีย ภูฏาน ฯลฯ ในหัวข้อ ความท้าทายในการเสริมสร้างระบบสาธารณสุข ซึ่งจัดโดยองค์การอนามัยโลกระหว่างวันที่ 19-20 มีนาคม ว่า การประชุมครั้งนี้เป็นการหารือถึงการรับมือกับปัญหาสาธารณสุขที่พบผู้ป่วยมากขึ้นทั้งโรคเรื้อรัง เบาหวาน หัวใจการพัฒนาระบบสาธารณสุขให้ก้าวหน้า ต้องไม่มุ่งเน้นด้านการรักษา ต้องส่งเสริมสุขภาพ ป้องกันโรค เพราะนอกจากจะช่วยในเรื่องของการประหยัดค่าใช้จ่ายด้านสุขภาพแล้ว ยังทำให้คุณภาพชีวิตดียิ่งขึ้น
          "ประเทศไทยก็เน้นการรักษาโรคมากกว่าป้องกันโรคถึงร้อยละ 70-80 คนไทยเข้าออกโรงพยาบาลบ่อยมาก ระบบหลักประกันสุขภาพดีควรมีอยู่ต่อไป แต่ด้วยวัตถุประสงค์ที่ต้องการให้ทุกคนเข้าถึงระบบทำให้เกิดภาวะคนรวยแย่งคนจน ซึ่งเป็นการเอาเปรียบ ไม่เป็นธรรมในแง่การรับบริการ ทั้งๆ ที่คนรวยมีกำลังจ่าย และสามารถไปรับบริการในโรงพยาบาลทางเลือกอื่นๆ แต่คนจนไม่มี รัฐบาลควรให้ความสำคัญกับคนจนก่อน โดยต้องให้พวกเขาได้รับสิทธิการบริการ การรักษาอย่างทั่วถึง ขณะที่คนรวยควรให้พวกเขาดูแลตัวเอง จ่ายเอง เพราะมีกำลังจ่าย เว้นในกรณีคนที่มีฐานะปานกลาง แต่ป่วยเรื้อรังต้องเสียค่าใช้จ่ายด้านสุขภาพมหาศาล หากไม่ได้รับการช่วยเหลือใดๆ ก็อาจเข้าข่ายล้มละลาย รัฐบาลอาจต้องพิจารณาให้ความช่วยเหลือ ในสหรัฐอเมริกา มีการแยกคำว่า คนจนคนรวยชัดเจน อย่างคนจน คือ คนไม่มีเงิน แต่ยังรวมถึงคนรวยที่หมดเงินมหาศาลกับการรักษาโรค" นพ.สำลีกล่าว
          ผู้สื่อข่าวถามว่า จากประสบการณ์ที่ผ่านมาแสดงว่าระบบหลักประกันสุขภาพเดินมาถูกทางหรือไม่ นพ.สำลีกล่าวว่า ไม่ได้หมายความว่าเดินถูกทางหรือไม่ถูกทาง เพราะการมีระบบหลักประกันสุขภาพ ถือเป็นเรื่องดี เพียงแต่ต้องให้ความสำคัญในแง่ของการป้องกันโรคมากกว่า ควรแยกคนจนคนรวยให้ชัดเจน เพราะไม่เช่นนั้นก็ไม่เป็นธรรม คนรวยมาใช้สิทธิคนจน ทั้งๆ ที่จ่ายเองได้ รัฐบาลควรดำเนินการให้สอดคล้องกับความเป็นจริงมากกว่า
          นพ.สำลีกล่าวว่า จริงๆ แล้วประเด็นการพัฒนาระบบสุขภาพให้ดียิ่งขึ้น ต้องทำควบคู่กันไป ทั้งในแง่ส่งเสริมสุขภาพ เพื่อป้องกันโรค และการมุ่งเน้นช่วยเหลือคนจนให้เข้าถึงบริการอย่างแท้จริง ไม่เกิดความเหลื่อมล้ำขึ้นระหว่างคำว่าจนและรวย นอกจากนี้ ในเรื่องการดูแลสุขภาพภาพรวมนั้น ต้องร่วมมือกันหลายฝ่าย เริ่มจากประชาชนเองก็ต้องดูแลตัวเอง ใส่ใจตัวเองมากขึ้น การไม่มีโรคย่อมดีที่สุด ส่วนภาครัฐต่างๆ คงไม่ใช่แค่กระทรวงสาธารณสุขอย่างเดียว แต่ต้องหลายกระทรวงร่วมกัน กระทรวงเกษตรและสหกรณ์ ควรให้ความสำคัญในเรื่องผลผลิตทางการเกษตรที่ได้คุณภาพจริงๆ ต้องไม่มีสารพิษหรือสารปนเปื้อนในห่วงโซ่อาหารต่างๆ กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม (ทส.) ก็จะดูในเรื่องน้ำ อากาศ ให้ได้คุณภาพไม่เป็นสาเหตุทำลายสุขภาพ ฯลฯ