วันนี้มีความเห็นตรงๆ ของคุณหมอท่านหนึ่ง บ่นดังๆ ลงมาในโลกอินเตอร์เน็ตอยากให้ลองรับรู้ถึงทัศนะของหมอที่มีต่อ "คนไข้เด็กๆ" แบบไม่ต้องเกรงใจ
          คุณหมอบอกว่า เด็กไทยตรวจยาก ไม่รู้ว่าโดนขู่จะให้หมอฉีดยามาตลอดหรือครอบครัวเอาใจจนเสียนิสัย ทั้งร้อง ทั้งกรี๊ด ทั้งดิ้น ทั้งโวยวาย อย่างกับปรอทวัดไข้พร้อมทั้งขอร้องพ่อแม่ชาวไทยให้เลิกขู่ลูกเมื่อลูกดื้อว่า "จะให้หมอฉีดยา" อย่าเอาการฉีดยาเป็นบทลงโทษ เด็กเขาไม่เข้าใจจะมองว่าการโดนฉีดยาคือการลงโทษ เมื่อมาหาหาอเด็กโดนฉีดยาก็จะงงว่าเขาทำผิดอะไร ทำหนูทำไม แทนที่จะโอ๋ว่าจะได้หายป่วยนะลูก ฯลฯ
          คุณหมอวิจารณ์ว่า ไม่ใช่เด็กไทยทุกคนเป็นแบบนั้น และตั้งข้อสังเกตว่าเด็กลูกคนงานก่อสร้างไม่ค่อยงอแง ไม่ค่อยดื้อเท่าพวกลูกมนุษย์เงินเดือน...แปลกดี ตั้งข้อสังเกตว่า หรือจะเป็นเพราะว่า มนุษย์เงินเดือนให้ย่ายายเลี้ยงมาก???
          "พ่อแม่ไทยบางคนเอามือตีพยาบาลเวลาลูกร้อง บอก "นี่แน่ะ แม่เอาคืนให้แล้ว" หมอบอกว่า นั่นเป็นการสอนให้เยาวชนของชาติเสียนิสัย
          "เด็กญี่ปุ่นมีร้องมีงอแงบ้าง แต่พ่อแม่ให้ความร่วมมือดี ไม่ตามใจ ไม่โอ๋ลูกเกินเหตุ ตรวจคือตรวจ ฉีดยาคือฉีดยา ไม่มีการหลอกปะเหลาะลูก อยากร้องๆ ไป แม่ไม่โอ๋ ไม่ห้ามหมอ ไม่ห้ามพยาบาล"
          "เด็กเกาหลี ให้ความร่วมือดี หมอเข้าห้องตรวจมา บางครั้งเจอถลกเสื้ออ้าปากรอตรวจ หมออธิบายว่าเป็นอะไร เขาไม่เข้าใจ บางคนถามแม่เลยว่า "หมอพูดอะไร หนูฟังไม่เห็นรู้เรื่อง" ไม่ค่อยมีร้องไห้โยเย นอกจากพวกที่ปวดท้องหรือเจ็บแผลจนร้องดิ้นไปมาอยู่แล้ว ใจเด็ดฉีดยาก็ไม่ค่อยร้อง (ยกเว้นเด็กเล็กโดนวัคซีน)
          "เด็กยุโรปตอนบนๆ (สวิส-ออสเตรีย-ฝรั่งเศส ขึ้นไป) ไม่ค่อยร้อง สงสัยร้องไม่ไหว เพราะส่วนใหญ่งอมพระรามแล้วถึงมา คือไข้สูงนอนหมดแรงมาเยอะ พวกหวัดไวรัสทั้งหลาย พ่อแม่เขานิยมธรรมชาติบำบัด (มีความรู้ว่าไวรัสหายเองได้ เช็ดตัว ป้อนน้ำเป็นปกติ)
          พวกที่มาคือป่วยจริงในระดับต้องกินยาฆ่าเชื้อจริงๆ หรือต้องนอน ร.พ.หรือไม่ก็แผลเลือดสาดจนต้องเย็บ (แผลตื้นๆ พ่อแม่มันทำแผลรักษาเองหมด ไม่นิยมมาหาหมอพร่กเพรื่อ ความรู้สุขศึกษาดี) ส่วนใหญ่ที่มาก็ซึมๆ ไข้สูง ซม และ มน้อยเมื่อเทียบกับชาติอื่น
          "เด็กรัสเซีย ถึกสุด อึดสุด ทนสุด เคยรับเด็ก 6 ขวบ วิ่งชนกระจก ต้องเย็บเกือบ 30 เข็ม เขามาตาแดงๆ น้ำตาซึมๆ ไม่ร้อง ตอนฉีดยาชาก็ไม่ร้อง แค่มีแอ๊ะๆ บ้างตอนแทงเข็ม ฉีดเสร็จก็นั่งมองเราเย็บแขนขาหน้าตาเฉยด้วยความอยากรู้ ไม่โวยวาย ดดยมีพ่อมันยืนกอดอก และแม่ยังยืนอุ้มน้องสาวให้กำลังใจอยู่หน้าประตู ER พอเย็บเสร็จ พ่อแม่ก็เดินมาลูบหัวเด็กก็ยิ้ม
          รายอื่นๆ ที่เจอก็ไม่ค่อยร้อง เด็กรัสเซียตรวจง่าย ไม่งอแง และส่วนใหญ่จะกลัวพ่อ มีลำบากแค่สื่อสารกันไม่ค่อยรู้เรื่อง
          เด็กไต้หวัน คล้ายๆ เด็กญี่ปุ่น แต่พ่อแม่พอมีปะเหลาะบ้าง แบบไม่มากนัก
          เด็กจีน หลากหลาย เอาแน่เอานอนไม่ได้ ขึ้นอยู่กับมาจากไหนและใครเลี้ยง มีตั้งแต่โวยวายเหมือนเด็กไทย จนถึงสงบเสงี่ยมแบบเด็กรัสเซีย จำแนกยาก
          อันนี้เท่าที่เคยตรวจนะ ที่เหลือชาติอื่นยังไม่เคยเจอ
          สุดท้าย คุณหมอบอกว่า "ที่ไม่อยากเป็นหมอเด้ก และไม่ชอบตรวจเด็กนี่ไม่ใช่เกลียดเด็กหรอกนะ แต่รำคาญพ่อแม่"
          อืม...พิจารณาดูครับคุณพ่อคุณแม่