สถาบันโรคผิวหนัง กรมการแพทย์ ชี้ "โรคด่างขาว" ไม่ใช่โรคติดต่อ แต่มีผลกระทบต่อผู้ป่วยด้านจิตใจและความสวยงาม ผู้ป่วยมักมีความกังวลเนื่องจากการรักษาได้ผลตอบสนองช้า แนะควรเข้าใจและให้กำลังใจผู้ป่วย ปัจจุบันยังไม่ทราบสาเหตุการเกิดโรค อาจเกิดได้จากหลายปัจจัย เช่น กรรมพันธุ์ ความผิดปกติของระบบภูมิคุ้มกันที่ทำให้เกิดการสูญเสียเซลล์สร้างเม็ดสี หรือพบในผู้ป่วยโรคไทรอยด์ โรคเลือดจาง โรคความผิดปกติที่ต่อมหมวกไต โรค SLE โรคข้อรูมาตอยด์ เป็นต้น
          โรคดังกล่าวพบได้ทั้งในเด็กและผู้ใหญ่ อาการคือ ผิวหนังมีสีขาวคล้ายนมสด ลักษณะราบเรียบ ไม่นูนออกมาจากผิวปกติ มีขอบชัด สามารถเกิดขึ้นได้ทุกส่วนในร่างกาย ไม่ว่าจะเป็นใบหน้า ริมฝีปาก มือ แขน ขา หากเกิดขึ้นในบริเวณที่มีผมหรือเส้นขน อาจทำให้เส้นผมหรือเส้นขนบริเวณนั้นเป็นสีขาวได้ อาการมักเป็นแบบค่อยเป็นค่อยไป อาจมีรอยโรคเพิ่มขึ้น ขยายขึ้น หรือมีรอยโรคใหม่เกิดได้ ทั้งนี้การดีขึ้นของรอยโรคจากการสร้างเม็ดสีสามารถเกิดขึ้นเองได้ หรือเกิดจากการโดนแสงแดด โอกาสที่รอยโรคจะหายเองได้ทั้งหมดมีน้อย
          แพทย์หญิงมิ่งขวัญ วิชัยดิษฐ ผู้อำนวยการสถาบันโรคผิวหนัง กล่าวว่า โรคด่างขาวไม่อันตรายแต่มีผลต่อจิตใจของผู้ป่วยในด้านความสวยงาม และความมั่นใจ บางครั้งอาจใช้การปกปิดด้วยเครื่องสำอาง การสักเม็ดสี หากรอยโรคเป็นบริเวณกว้างและไม่ตอบสนองต่อการรักษา อาจใช้วิธีเปลี่ยนสีผิวของผู้ป่วยให้เป็นสีขาวเช่นเดียวกับด่างขาว ด้วยการใช้ยาและการใช้เลเซอร์บางชนิด
          สำหรับการรักษามีหลายวิธี ได้แก่  1.การรักษาด้วยยาทากลุ่มสเตียรอยด์ ได้ผลดีในกลุ่มผู้ป่วยด่างขาวที่มีพื้นที่รอยโรคไม่มาก แต่ต้องมีการประเมินการเปลี่ยนแปลง เช่น มีจุดหรือรอยโรคแคบลง ถ้าไม่มีสามารถหยุดยาภายใน 2 เดือน 2.การใช้ยา  Calcineurin inhibitor ชนิดทา ได้แก่  tacrolimus และ pimecolimus พบว่าตอบสนองดี โดยเฉพาะรอยโรคบนใบหน้า หรือร่วมกับการตากแดด 3.การรักษาด้วยการ ฉายแสง เหมาะกับผู้ป่วยที่สามารถเข้ารับการรักษาได้ต่อเนื่องสม่ำเสมอ หากไม่สามารถรักษาต่อเนื่องผลการรักษาจะไม่ดี และอาจจะเกิดผลข้างเคียงได้สูง
          4.การรักษาด้วยเลเซอร์และเครื่องกำเนิด แสงชนิดอื่น ได้แก่ Excimer laser, Helium-neon laser 5.การรักษาด้วยการผ่าตัดปลูกถ่ายผิวหนัง จะใช้ในผู้ป่วยที่ไม่ตอบสนองต่อการรักษาด้วยยา ซึ่งกระบวนการรักษามีความยุ่งยากซับซ้อน การรักษาโรคด่างขาวมีหลายวิธี จึงต้องเลือกใช้ให้เหมาะสมกับผู้ป่วยแต่ละราย ที่สำคัญผู้ใกล้ชิดควรเข้าใจและให้กำลังใจผู้ป่วย เพื่อให้สามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีคุณภาพและอยู่ในสังคมได้อย่างมีความสุข.